Ceylin

جیلین

23 Temmuz 2008 Çarşamba

Düzce'de ve nihayet dedemle...

İşte nihayet dedemin kucağında ağlamayan bir fotoğrafım. Kendisini görünce nedense bir ağlama geliyor. Neyse yavaş yavaş alışıyorum galiba. Buda babamın bana büyümüş muamelesi yapmak için koltuğa oturtarak çektiği bir fotoğraf. Galiba büyüyorum.


Hiç yorum yok: